Μερακλώματα...!

είδη προς εξαφάνιση : παλικάρι, κυρία, έρωτας, εκτίμηση, σεβασμός!

Την εικόνα σου να πέφτει θέλω να αποφύγω!

Όταν έχω κάποιον πολύ ψηλά μέσα μου ότι κι αν συμβαίνει, ... αλλά... κάνει τα πάντα για να μου αποδείξει το αντίθετο και δεν θέλω να το πετύχει!!!

Περί Papillon...

Οι Πεταλούδες δεν δεσμεύονται αν δεν ερωτευτούν γιατί οφείλουν να είναι πολύ προσεχτικές... αν δεν τις 'κρατήσεις' σωστά, μπορείς κάλλιστα να αποδειχθείς μοιραίος! Γι'αυτό ακριβώς χρειάζεται να πειστούν πως αξίζει τον κόπο...!

Always feel special..!

Δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί αλλά υπάρχει κάτι που λέγεται Ζωή. Υπήρχε πριν από εσένα και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εσένα. Και δεν σε περιμένει ξέρεις. Θέλω να πώ πώς ακόμα και τις στιγμές που αντικρίζεις το σκληρό της προφίλ, σου έχει δωθεί αυτή η μοναδική ευκαιρία. Να ζείς, να νιώθεις, να δημιουργείς. Και έχεις αυτήν την τύχη να παίξεις, να απλώσεις τα χαρτιά σου, να ρισκάρεις, να χάσεις, να κερδίσεις, να ρεφάρεις. Και πάλι απ'την αρχή, καινούργιος γύρος. Τοποθετήσου εκεί που σε πάει η καρδιά και μην σκάς τόσο, εντάξει θα είσαι. Μετά; Μετά τι; Όπως λέει και η αγαπημένη μου Ομηρόλη μετά είναι μόνο το γήρας και επειδή σε αυτήν την ζωή ή θα ζείς ή θα θυμάσαι έιναι καλό να αφήσεις το δεύτερο για όταν πια δεν θα μπορείς να κάνεις το πρώτο! Δικαίωμα στο όνειρο έχουμε όλοι και εδώ πάλι έχεις επιλογή, εσύ αποφασίζεις αν έχεις τα κότσια να παλέψεις γι'αυτό. Δύο είναι οι κατηγορίες, εκείνοι που προσπαθούν πάντα και εκείνοι που αργά ή γρήγορα παραιτούνται. Μπές στο παιχνίδι λοιπόν και παίξε με τα φύλλα που έχεις, θα έρθουν κι άλλα, γνώριμα, άβολα, καινούργια, παλιά, παίξε αχόρταγα, με ενθουσιασμό, με λαχτάρα και με συνέπεια στα θέλω σου. Κι αν είσαι συνεπής στα θέλω σου δεν θα χρειαστεί να δικαιολογηθείς ποτέ και σε κανέναν.-

ΕΧΩ ΝΕΥΡΑ!!

Τις τελευταίες μέρες έχω διαρκώς τα νεύρα μου. Λες και έχει γεμίσει ο κόσμος ηλίθιους ανάγωγους κάφρους!! Ανεξαιρέτως φύλου. Έχω έναν μόνιμο εκνευρισμό και η όλη κατάσταση που επικρατεί δεν βοηθάει και πολύ. Και να φανταστείς πως με βαθμό αισιοδοξίας το 10, παίρνω 20 με μεγάλη ευκολία!

Τέλοσπάντων, χαζεύοντας στα favorites μου μπας και χαλαρώσω λίγο, ξετρύπωσα ένα αγαπημένο μου βιντεάκι - απόσπασμα από τις καλύτερες ελληνικές σειρές της τελευταίας δεκαετίας και μου θύμισε πως 'Η μοναδικότητα δεν ασχολείται με το τι κάνεις, ασχολείται με το τι είσαι!'

Δικιά μου η αμαρτία!

Θα ήθελα πάρα πολύ να ανακαλύψω μία δίαιτα, αποκλειστικά με μπουγάτσες, κρουασάν σοκολάτας απαραιτήτως ζεστά, πατάτες τηγανητές με πολύ αλάτι, ουζομεζέδες, παγωτό, μακαρονάδες! Θα είχε μεγάλη επιτυχία και πιστεύω πως θα έκανα πολύ κόσμο ευτυχισμένο!! Δεν έχω καμία εμμονή με το φαγητό και τις δίαιτες, είμαι κανονική, ούτε αδύνατη ούτε παχιά. 'Ανθρωπος των παθών και των απολαύσεων. Ανά περιόδους, βάζω λίγο, τα παίρνω στο κρανίο - γιατί αθλούμαι κιόλας οπότε λέω τζάμπα κόπος - και επανέρχομαι! Θεωρώ όμως το φαγητό μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής, το ίδιο θεωρώ και το ωραίο/υγιές σώμα. Το ίδιο και πολλά άλλα. Μέτρον άριστον. Μου αρέσει πολύ δε, όλο το πακέτο, το όμορφα στρωμένο τραπέζι, το ζεστό φαγητό, τα λουλούδια ή το κερί στην μέση, τα ποτήρια του κρασιού. Συνάμα μου αρέσει να φοράω το αγαπημένο μου φουστάνι και να νιώθω όμορφη μέσα σε αυτό! Χαίρομαι πάρα πολύ όσους αγαπούν το σώμα τους έτσι ακριβώς όπως είναι, αδύνατοι, κανονικοί, παχουλούληδες, (έχω υπάρξει και τα τρία) σημασία έχει να νιώθεις εσύ καλά, αν το καλοσκεφτείς, όπως τα περισσότερα σε αυτήν την ζωή στο χέρι σου είναι! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την στέρηση, οποιασδήποτε μορφής. Οι χορτάτοι άνθρωποι και εδώ φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο από πλευράς φαγητού είναι πάντα πιο 'λαμπεροί' και αν κάτι θα ήθελα να σου ευχηθώ θα ήταν αυτό ακριβώς, να είσαι χορτάτος!

Η διαφήμιση που ακολουθεί την ανάρτηση είναι η αγαπημένη μου γιατί δείχνει τον έρωτα που ξεπερνάει τα πάντα, το Παρίσι που για μένα είναι σαν δεύτερη πατρίδα, το θηλυκό που περιμένει, το αρσενικό που κυνηγάει, πολύ όμορφη μουσική και ..την αγαπημένη μου σοκολάτα!

Σύγχρονες Σταχτομπούτες!

Πάει καιρός.. και επιτέλους θέλω να γράψω κάτι χαρούμενο, όμορφο και κυρίως αισιόδοξο. Παραπατάω ακόμα αλλά σαν μωρό που μαθαίνει τα βήματα και είναι λογικό κάποιες στιγμές να τα χάνω και να πέφτω. Ευτυχώς όμως η Ζωή είναι πάνω από όλα! Αυτό λοιπόν το κείμενο το αφιερώνω σε όλες τις Σύγχρονες Σταχτομπούτες που υπάρχουν ακόμα και εξακολουθούν να ψάχνουν για Πρίγκιπες που υπάρχουν ακόμα στην απρόσωπη, ηλεκτρονική και καθόλα χρεωκοπημένη εποχή μας. Συμπεριλαμβανομένης και της αφεντιάς μου. Δεν υπάρχουν παράλληλες, παράνομες, κλπ σχέσεις. Υπάρχουν σχέσεις, τελεία. Και όσο πιο δυνατές και ατελείωτες δείχνουν αυτές τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεκολλήσεις. Αν είσαι ειδικά άτομο σαν κι εμένα που όχι μόνο δεν βολεύεσαι με μία αντικατάσταση αλλά πρέπει να περάσει καιρός, να κάνει το θέμα αυτό τον κύκλο του και πως να στο πω, να 'λήξει' μέσα σου, γιατί έχεις μάθει να αγαπάς πολύ και να προσαπαθείς ακόμα περισσότερο τότε είναι μονόδρομος και πρέπει να τον διαβείς εσύ και κανένας άλλος. Όλα τα υπόλοιπα, που με πολύ καλή θέληση και φροντίδα, σπεύδουν να σε συμβουλεύσουν οι δικοί σου, οι φίλοι σου, τα βιβλία, το διαδίκτυο, όλα αυτά τα όμορφα μέχρι να βγείς από όλο αυτό της ψυχής το σκοτάδι στο φώς μοιάζουν ... αμπελοφιλοσοφίες! Θέλει καιρό, κλάμματα, οδυρμούς, ακεφιές, ξαφνικά κέφια, ξανά μανά ξαφνικές μελαγχολίες, ξενύχτια, αντίο και επιστροφές γιατί όπως πολύ ωραία είπε ο αγαπημένος Κραουνάκης στην φετινή του παράσταση 'Δεν είναι καρπούζια οι άνθρωποι να τους κόβουμε μια κι έξω'.
Υπάρχει πάτος, υπάρχει όμως κι ουρανός και της Ψυχής το λημέρι είναι το δεύτερο και αργά ή γρήγορα προς τα εκεί θα κινηθεί. Και όπως βλέπω Σταχτομπούτες, βλέπω και Πρίγκηπες, όλοι μας παίζει να ξεθωριάσουμε στο πλύσιμο αλλά όταν ο συνδυασμός είναι καλός και όχι αρρωστημένος τότε ο χρόνος επιδρά όπως στο κρασί, το κάνει καλύτερο, πολυτιμότερο και πιο εκλεκτό!! Με φόρα λοιπόν.....!!!!!

Καλύτερα τρελός παρά ερωτευμένος...

... είναι απίστευτο τι είσαι ικανός να συγχωρείς και πόσο αντέχεις εκεί που σπαρταράει η καρδιά.... ίσως και λίγο άδικο!!

Ζητείται 'κλίκ' ...

Με έχει πιάσει ένα πράγμα που καθόλου δεν μου αρέσει.. Δεν νιώθω τίποτα, ή καλύτερα χάος και κενό και μετά ξανά χάος και πάλι κενό. Κι όμως η ελπίδα μένει εκεί, τσακισμένη, λαβωμένη, έχει όμως πάντα τα φτερά και ναι είναι ευχή να έχεις φτερά κι ας ταλαιπωρείσαι. Πανικός. Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν οι περισσότεροι γύρω σου αναφορικά με τις σχέσεις, σου μιλούν για συμβιβασμούς. Και θεωρούν ότι είναι και σωστό. Παραιτούνται. Και στο προτείνουν και εσένα. Δεν θέλω. Γιατί για μένα στον δρόμο της καρδιάς δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, φυσικά και κάνω, άπειρους αλλά δεν στους χτυπάω γιατί επιλέγω τον άνθρωπο με όλα του όχι μερικώς, τον έρωτα όχι την σχέση σαν θεσμό, σαν αντίδοτο στην μοναξιά μου, τον γάμο και την οικογένεια σαν αποτέλεσμα κι όχι σαν αυτοσκοπό, τότε και μόνο γουστάρω. Δεν πιστεύω στον όρο θυσία, θές και κάνεις. Και καλό είναι να θές πολύ γιατί τότε κάνεις καλύτερα. Τα πάντα. Κι αν δεν θές καλύτερα να μην κάνεις γιατί τότε σχεδιάζεις αλυσίδες και τις δικές σου αλλά και τις δικές μου και θα πνιγείς. Το ίδιο κι εγώ. Τα αισθήματα για να είναι αληθινά οφείλουν να είναι και ελεύθερα. Δεν μπορώ τις μιζέριες της ψυχής, ποτέ μου δεν τις ήθελα. Τυχεροί όσοι είναι ερωτευμένοι. Δυσκολεύει άραγε μεγαλώνοντας ο συντονισμός με την ψυχή μας; Κι αν ξεκινήσουμε μια σχέση αφαιρώντας της την μαγεία του Έρωτα δεν θα είναι σαν Άνοιξη χωρίς λουλούδια; Αυτό το 'κλίκ' είναι που κάνει στα πάντα την διαφορά, που σε πάει στα Ουράνια όταν υπάρχει όταν το ζείς και σε ρίχνει στον Καιάδα κάθε φορά που το απαρνιέσαι, που το ψάχνεις εναγωνίως και δεν το συναντάς. Που σε κάνει ευγνώμων που είσαι ζωντανός ακόμα κι αν σκοντάψεις τελικά. Που στα δύσκολα την όποια κάποια στιγμή έρθουν το θυμάσαι και τα ξεπερνάς, διαφορετικά είσαι ήδη με το ένα πόδι έξω και αναλόγως την περίπτωση και κυρίως τα κότσια ή βγάζεις και το άλλο ή μένεις και συνεχίζεις κουτσός. Άσε λοιπόν τις συμβουλές γιατί δεν με πείθεις. Με ξέρω καλά. Και μπορεί να βιώνω περιόδους συναισθηματικής μοναξιάς αλλά θέλω την αλήθεια από το ψέμα, τους γκρεμούς και τους καθαρούς ουρανούς, τα ανεμοδαρμένα ύψη. Γι'αυτό σου λέω, μην μου ζητάς να βολευτώ σε μια σχεσούλα, μπορώ αλλά δεν θέλω...

Άραγε τι αξίζει πιο πολύ; Η ειρήνη ή αγωνία της ψυχής μας;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ότι και να συμβαίνει τους θέλεις μες την ζωή σου. Φυσικά είναι απαραίτητο να το θέλουν και οι ίδιοι και ναι τελικά πάντα αυτό το 'θέλω' είναι που κάνει την διαφορά. Όχι το εγωιστικό, ούτε του ναρκισσισμού, το άλλο της καθαρής καρδιάς, της φλεγόμενης ψυχής. Ίσως να είναι προτιμώτερο να αφήνουμε τα πράγματα ρευστά, σαν το ποτάμι που βρίσκει από μόνο του την θάλασσα. Γεμίζει το κεφάλι μας από ένα σωρό θεωρίες ανούσιες και καταλήγουμε να μην ξέρουμε τι πιστεύουμε.
Από πάντα είχα μια απέχθεια στους αναποφάσιστους ανθρώπους.
Μπορώ ευκολότερα να δεχθώ την αλλαγή των 'θέλω' μας παρά την έλλειψη οποιασδήποτε απόφασης. Για μένα το αποφασίζω δηλώνει χαρακτήρα. Σωστό, λάθος - τι λέξεις κι αυτές, δεν έχει σημασία. Αποφασίζω και δικά μου τα σωστά μου, δικά μου και τα λάθη μου. Το ξέρω καλά πως οι γεμάτες ψυχές μπορούν και αγαπούν ολοκληρωτικά γιατί έχουν μάθει να μην κλέβουν στο ζύγι.
Και είναι σε αυτό το 'αποφασίζω' που κρύβεται όλη η διαφορά γιατί έτσι αναλαμβάνεις την ευθύνη. Εξ'ολοκλήρου και όχι σπασμωδικά. Πονάω αλλά δεν έχω άλλον να κατηγορήσω, έπαιξα κι εγώ. Έτσι είναι το παιχνίδι, γλυκιά η νίκη, πικρή η ήττα, ωραία η προσπάθεια. Λατρεύω τους ανθρώπους που προσπαθούν, που δεν σταματούν ποτέ και που επιλέγουν τον άλλον, τον δύσκολο δρόμο που σου εγγυάται όμως ένα πλουσιότερο ταξίδι. Θέλει κότσια η ευτυχία (και συμφωνώ με την αγαπημένη μου Ομηρόλη πως) είναι αρχόντισσα, κυρά, δεν έρχεται όποτε την καλείς αλλά όποτε θελήσει!
Υποκλίνομαι στο πάθος, ταπεινά και με ευγνωμοσύνη γιατί κάνει την ανθρώπινη ψυχή μου να μοιάζει θεϊκή. Μου χαρίζει στους ώμους δυο φτερά και με ταξιδεύει στα αστέρια, σε γαλαξίες διαφορετικούς. Είναι όμορφες οι καταστάσεις που σε ξεπερνάνε, που σε πάνε παραπέρα. Και είμαι πλέον πεπεισμένη πως η ειρήνη της ψυχής μας αξίζει μόνο όταν έρχεται ως αποτέλεσμα της ικανοποιημένης αγωνίας μας.-

Δύσκολο που είναι...

Θέλω να γράψω για τόσα πράγματα, διαφορετικά αλλά και παράλληλα όμοια μεταξύ τους που μπερδεύομαι και εγώ η ίδια. Σε αυτό μόνο γιατί τα υπόλοιπα τα έχω ξεκάθαρα στο κεφάλι μου. Για μένα το θέμα'φιλία' είχε πάντα πολύ σοβαρή έννοια και βαθιά ρομαντική. Λέγοντας ρομαντική εννοώ αυτό που αντιπροσωπεύει με μία λέξη ολόκληρη την φράση 'μένω πιστός στα όνειρά μου, στα λόγια μου, στις ιδέες μου ακόμα κι αν χρειαστεί να χάσω την ζωή μου για αυτά'. Ψιλά γράμματα στην ηλεκτρονική εποχή μας, αν και ακόμα και τα πλήκτρα για να λειτουργήσουν, θέλουν ένα χέρι να τα αγγίζει. Τέλοσπαντων, τερμάτισε μέσα μου (και συνεπώς και γενικά)μια φιλία ή έτσι νόμιζα αλλά δεν θα της κάνω το χατίρι να αναφερθώ σε αυτήν γιατί απλά δεν αξίζει τον κόπο. Αντιθέτως, θα αναφερθώ στα άτομα που έχω την τύχη να αποκαλώ συνοδοιπόρους μου στο ταξίδι της ζωής, στις φίλες και φίλους μου που με αφορμή αυτό το γεγονός με πλημμύρισαν με - και μου απέδειξαν για ακόμα μια φορά - την αγάπη τους και την υποστήριξή τους! Σε εκείνα τα πρόσωπα που υπάρχουν δίπλα μου οικειοθελώς, όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς, όχι γιατί αποσκοπούν σε κάτι, όχι γιατί φοβούνται την μοναξιά τους αλλά από καθαρή επιλογή. Εννοείται και στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί ένιωσα προδωμένη, ότι έπεσα έξω και ότι όσο και να επιμένεις ότι κάποιος έχει καλή ψυχή αν δεν θέλει ο ίδιος, δεν έχει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό που λες να το εννοείς κιόλας; Πώς γίνεται άλλα να λες και άλλα να κάνεις; Και κυρίως πως γίνεται απλά να αδιαφορείς; Τείνω να πιστεύω ότι η αδιαφορία είναι το χειρότερο συναίσθημα, ένας πάγος που δεν λιώνει με τίποτα ή που και να λιώσει απλά θα εξατμιστεί άρα στο τίποτα γυρνάμε. Γι'αυτό σου λέω, υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο, τον χρόνο, την αγάπη σου, το ενδιαφέρον σου και με αυτούς θέλω να ασχολούμαι και για αυτούς θέλω να γράφω. Σας ευχαριστώ Δάφνη, Ματίνα, Γιώργο, Ιωάννα, Jovi, Άντα, Ελίνα και κάποιους ακόμα. Ούτως ή άλλως το γνωρίζετε.
Και πόσο ηδονικό και συνάμα άχρηστο μου είναι εκείνο το κατόπιν εορτής 'Τελικά, δίκιο είχες'. Φυσικά και κάνω κι εγώ λάθη, φυσικά και συγχωρώ αλλά κάποια στιγμή όταν φτάνεις σε σημείο οι συγγνώμες να είναι ο βασικός διάλογος και τα 'είχες δίκιο' να κερδίζουν τις 'καλημέρες' τότε ναι έχει έρθει ο καιρός να πείς 'Καληνύχτα!'.-

υγ. Το τραγούδι που συνοδεύει την ανάρτηση είναι πολύ πολύ αγαπημένο μου και σκιαγραφεί και χαρακτήρα με Χ κεφαλαίο! Θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στην 'δεν έκανα ταξίδια μακρυνά' με την ευχή να κάνει πολλά, αληθινά και σύντομα και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει...

Φτού ξελευθερία!!

Ένας χρόνος! Πάει ακριβώς ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς εσένα στην ζωή μου. Περίεργο αλλά ... δεν νιώθω τίποτα. Σαν να υπήρξαμε μαζί πριν πολλά πολλά χρόνια. Σαν όνειρο.. και το προλάβαμε πριν γίνει εφιάλτης. Κάθε μέρα σε σκέφτομαι, άλλοτε πολύ άλλοτε λιγότερο. Πάντα όμως. Υπέφερα πολύ στις γιορτές και ίσως να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως το σώμα δεν ξεχνάει, τα κύτταρα.. τότε ήμασταν στα καλύτερα μας και ίσως η απουσία σου ένα χρόνο μετά να ήταν δύσκολη. Ναί ξέρω, μου τα είχες πεί, εγώ το αποφάσισα, εγώ σου έδειξα την πόρτα, δεν είχες όμως τίποτα να μου αντιπροτείνεις και με την πραγματικότητά σου δεν είχα λόγο να τα βάλλω, αν αποφάσιζες εσύ ναι, στο είπα ήθελα να είμαι μαζί σου. Δεν μετάνιωσα για τίποτα.. από το πρώτο γειά ως το τελευταίο αντίο. Για μένα ήσουν σημαντικός και παραμένεις πάντα τέτοιος. Δεν συναντάς κάθε μέρα ανθρώπους που ξεκουνάν την ψυχή σου και την ταράζουν συθέμελα.. Αναρωτήθηκα αν άραγε το θυμάσαι πως σαν σήμερα πέρυσι ήταν η τελευταία μας φορά και χαμογέλασα όταν παίζοντας με το καπάκι της Κόκα Κόλας μου βγήκε το αρχικό σου... Παιδικό; Μπορεί αλλά 14 χρόνια είναι αυτά που μας χωρίζουν και μακάρι να ήταν μόνο αυτά. Ο κύκλος έκλεισε σωστά, σχεδόν κινηματογραφικά..ούτε καν το φανταζόμασταν τι εξέλιξη θα είχε εκείνη η Πέμπτη, όμως εκείνη την μέρα, εσύ που πίστευα πως θα είσαι πάντα παρών ότι και να συμβαίνει, πάνω από οποιαδήποτε κατάσταση ακόμα και έτσι μου φάνηκες τόσο λάθος και δεν ξαναέγινες ποτέ σωστός. Καλύτερα χώρια παρά μαζί με προυποθέσεις.
Γι'αυτό νιώθω καλά τώρα, ζορίστηκα και αλλάξανε πολλά αλλά νιώθω ξαλαφρωμένη, καινούργια, έκλεισε επιτέλους η πληγή! Δεν γίνεται να μην σε αγαπάω, προσπάθησα αλλά είμαι πιο ήρεμη τώρα που το αποδέχθηκα. Δεν θέλω κιόλας να μην, είσαι από τα πιο έντονα κομμάτια της ζωής μου. Ευτυχώς δεν σε συναντώ, κοιτάω πάντα στα μέρη τα 'δικά μας' αλλά δεν σε συναντώ. Την φοβάμαι αυτήν την συνάντηση, εγώ που σε ότι αφορούσε 'εμάς' δεν φοβήθηκα ποτέ τίποτα και κανέναν. Όχι, όχι, τουλάχιστον όχι ακόμα γιατί μπορεί ένα βλέμμα σου να μου γκρεμίσει ότι χτίζω ένα χρόνο τώρα..

Μαγική κι Ονειρεμένη!

Πέρασα εκπληκτικά! Πρώτη φορά επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη, ένας προορισμός μαγικός και ονειρεμένος. Εκπληκτική η Αγ. Σοφιά, η συγκίνηση δε,την έκανε στα μάτια μου να μοιάζει ομορφότερη. Η αλήθεια είναι πως την έχουνε λίγο εγκαταλελειμμένη, όμως το εσωτερικό με το ψηφιδωτό στον ψηλότερο τρούλο της Παναγίας με τον Χριστούλη στην αγκαλιά της είναι μαγευτικό καθώς επίσης και όλα τα υπόλοιπα ψηφιδωτά, με τα ελληνικά γράμματα επάνω. Και δεν μπορεί παρά να σου περάσει από το μυαλό πως ότι κι αν γίνεται η ιστορία μένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
Χιόνι πολύ. Λάτρεψα πολύ και τις αγορές της, ένα μεγάλο πολύχρωμο παζάρι με λογιών λογιών πράγματα,αναμνηστικά,γυαλικά,χαλιά αλλά και πολύχρωμα μπαχάρια,λουκούμια και μυρωδάτα τσάι με γεύσεις ροδιού και μήλου. Η προσέγγιση των πωλητών, η γενικότερη φιλοξενία, οι μυρωδιές και τα χρώματα σε ταξιδεύουν και σου δημιουργούν μία αίσθηση σαν να περπατάς σε παραμύθι. Στην Κωνσταντινούπολη γιορτάσαμε και τα γενέθλια του καλύτερου μου φίλου, βρέθηκα σε μια πολύ όμορφη παρέα, από αυτές τις ελπιδοφόρες που χαίρεσαι πραγματικά να γνωρίζεις και που σου αναζωπυρώνουν την διάθεση και την ελπίδα για πραγματική επικοινωνία. Ήταν πανέμορφα και αυτό το ταξίδι ήταν καταλυτικό για την διάθεσή μου που άρχισε δειλά δειλά να γίνεται ρόζ και εύχομαι να καταλήξει κόκκινη πάλι! Το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω εχθές αλλά λόγω υποχρεώσεων το ολοκληρώνω σήμερα και χαίρομαι που νιώθω ακόμα χαρούμενη. Γιατί είμαι καλά, εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, γιατί πέρασα υπέροχα, γιατί το να ταξιδεύω για μένα ισοδυναμεί με την ίδια την Ζωή, γιατί η ελπίδα μου και η πίστη μου ευτυχώς δεν εξαντλούνται εύκολα και κυρίως γιατί σε σκέφτηκα λιγότερο από άλλοτε....

Ουράνιο τόξο

Βροχή σήμερα και κρύο, κρύο πολύ. Όχι δεν μου λείπεις, σε σκέφτομαι συχνά αλλά δεν μου λείπεις, βουρκώνω αλλά δεν μου λείπεις, νοσταλγώ τις στιγμές μας αλλά ... δεν μου λείπεις. Τίποτα από όσα κάναμε μαζί δεν είναι το ίδιο όταν τα κάνω μόνη μου αλλά όχι δεν μου λείπεις. Μια ερωτική αγκαλιά που να με χωράει ολόκληρη αυτό μου λείπει. Το αφελές χαμόγελο που έχεις όταν νιώθεις πεταλούδες στην καρδιά, η αστείρευτη αντοχή, η ανάταση ψυχής.. Ένας άνθρωπος για μένα, που να πάμε μαζί παρακάτω, βαρέθηκα το εδώ και τώρα που δεν χωράει τα όνειρα, βαρέθηκα κι αυτό το μούδιασμα στο στέρνο, βαρύ σαν τον ουρανό πριν την καταιγίδα. Η Σελήνη είναι όμορφη έτσι κι αλλιώς, όταν την χαζεύεις όμως μέσα σε αγαπημένα χέρια γίνεται ομορφότερη.Που είναι αυτό το βλέμμα που θα σμίγει στο δικό μου; Δεν είναι απελπισία, ούτε παράκληση, ούτε καν ανάγκη. Δεν θέλω να αδειάσω τον εαυτό μου πάνω σου, όχι θέλω να πάμε μαζί παρακάτω, πλάι πλάι. Να 'ρθεις καινούργιος σαν γυαλιστερό σκαρπίνι, να ανακαλυφθούμε απ΄την αρχή, σιγά σιγά και γρήγορα, τρυφερά και έντονα, δειλά και πονηρά συνάμα. Διανύω την περίοδο που μου φαίνονται όλοι τόσο μα τόσο χρησιμοποιημένοι, ξεχαρβαλωμένοι θαρρείς και παρ'όλ'αυτά ψάχνω διακαώς γι'αυτήν την χαραμάδα φωτός που βγαίνει από την ψυχή στο βλέμμα. Μπερδεμένα πράγματα και ταυτόχρονα τόσο ξεκάθαρα και απλά. Με μεγάλη προσμονή, λαχταρώ να περάσει η βροχή, να τα ξεπλήνει όλα και να εμφανιστεί στον ουρανό ένα πανέμορφο, ζωηρό, πολύχρωμο (και ας μου επιτραπεί ο εγωισμός) καταδικό μου ουράνιο τόξο! Από αυτά που τα κοιτάς και θαρρείς πως ολόκληρη η φύση σου γελά... Να χαρείς μην αργήσεις!

AVATAR 3D

Την λάτρεψα την ταινία! Μαγική, γεμάτη συναίσθημα, χρώμα και μουσική. Παρουσιάζει πολλά, θέλει να πεί περισσότερα. Δείχνει καθαρά πως όταν οι παλμοί της καθαρής καρδιάς συναντηθούν είναι απλά αδύνατο να μην υπερισχύσει ο έρωτας, η αγάπη, η Ζωή. Ναί, με απώλειες, δεν αντέχουν όλοι και επειδή θέλουν και δεν ξέρουν πως να τολμήσουν, επιτίθενται γιατί όπως ακριβώς λένε οι αρχαίοι μας : 'Το άρτιο, το άριστο, το ευγενές, είτε είναι άνθρωπος, αντικείμενο, έργο ή ιδέα, αναγνωρίζεται την πρώτη στιγμή απ' όλους, από τον πιο ειδικό, μέχρι τον πιο αδαή.-'Επειδή λοιπόν είσαι εγωιστής και αντί να το θέλεις, να το επιθυμείς και εσύ για σένα το απαιτείς, αφού δεν μπορείς να το έχεις το καταστρέφεις. Γιατί βαθειά μέσα σου γνωρίζεις, δεν μπορεί, πως ευτυχία είναι η γεμάτη καρδιά και οι καρδιές δεν γεμίζουν με σκουπίδια, δεν γεμίζουν με πίεση. Λιγοστοί αυτοί που τολμούν. Δείχνει πως αν η ψυχή σου είναι καθαρή και να λοξοδρομήσεις, ακόμα και να λερωθείς λίγο, θα επιστρέψεις, αλλαγμένος αλλά όχι αλλοιωμένος και προφανώς καλύτερος.
Αρκεί να ψάχνεις για Ιθάκες, να μην φοβάσαι τις φωτιές, τις εσωτερικές, αυτές που τόσο καλά σε μαθαίνουν να αγνοείς, να μην νιώθεις. Είναι σίγουρο πως θα βιώσεις μεγάλη μοναξιά επιλέγμενη όμως, πολύ μικρότερη από αυτήν που σου επιβάλλεται, που διαλέγεις να συμβιβαστείς γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Πώς είναι έτσι τα πράγματα; Ποιός τα έκανε έτσι και μαζί του πρέπει να συμφωνήσω; Και όσο σίγουρο είναι αυτό άλλο τόσο είναι πως αν κάνεις υπομονή αν δεν λυγίσεις τότε θα βρεθείς με ανθρώπους που δεν αφέθηκαν να ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι....

Η ΕΞΩΓΗΙΝΗ

Υπάρχουν φορές που νιώθω πως έχω έρθει από άλλο πλανήτη. Όχι, δεν είμαι πράσινη, αν και επηρεάζομαι από την Πανσέληνο και τα μάτια μου λάμπουν στο σκοτάδι. Όλοι γνωρίζουν, όλοι ξέρουν να σου πουν, πώς να ... Πώς να μιλάς, πώς ν’αγαπάς πώς να αναπνέεις. Ε, λοιπόν εγώ δεν θέλω να μ’αγαπάς για κάτι που δεν είμαι ή που φαντάζεσαι. Δεν θέλω να μ’αγαπάς γι’αυτό που θέλουν να με φτιάξουν. Θέλω να μ’αγαπάς γι’αυτό που είμαι και γι’αυτό που προσπαθώ να γίνω. Θέλω να μ’αγαπάς ολόκληρη. Τ’ακούς; Ολόκληρη! Μπορείς; Με τα σωστά μου και τα λάθη μου, με τα τρελά όνειρα μου και τους κρυφούς ανόητους φόβους μου, με την ομορφιά μου αλλά και την ασχήμια μου.
Διαφορετικά η αγάπη σου είναι κάλπικη, επίπλαστη, φθηνή. Φοβάσαι; Δεν πειράζει, κι εγώ, αλλά επιμένω από επιλογή, από ελεύθερη βούληση, από μια παιδική περιέργεια να δω αν αξίζει τον κόπο, όχι το να είσαι διαφορετικός, το να είσαι αληθινός.
Την αντέχεις την αλήθεια μου και αλήθεια εγώ αντέχω την δική σου; Σε κοιτάω και δεν ξέρω τι να πώ. Αν και νιώθω πως καταλαβαίνεις. Τελικά πιο σημαντικό είναι να καταλαβαίνει ο άλλος την σιωπή σου. Στιγμές, στιγμές μαζί και μετά χάνεσαι και μένω να αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξαν, αν ήταν αληθινές ή απλά τις φαντάστηκα. Πόσο δύσκολο είναι να φέρεις κάποιον στην ζωή σου; Και να ξέρεις πως είναι εκεί, όχι με την σιγουριά της ρουτίνας ή την δέσμευση κάποιας υπογραφής αλλά με το χτύπο της καρδιάς. Οικειοθελώς. Σε ποιο σημείο αναλαμβάνει η μοίρα μας για εμάς; Και αλήθεια μπορεί να χαθεί κάτι απλά και μόνο από έναν λάθος χειρισμό; Είναι η καρδιά σαν μαυροπίνακας και τα αισθήματα σαν γραφή από κιμωλία; Τόσο εύκολα σβήνουν απλά με ένα πέρασμα σφουγγαριού; Και ποιο χέρι άκαρδο είναι αυτό που τολμάει να τα σβήσει όλα; Όπως κατάλαβες ψάχνω να βρώ τον τρόπο να τρυπώσω στην καρδιά σου, χωρίς να την πληγώσω.. και δεν με βοηθάς, δεν με βοηθάς καθόλου. Μπερδεύομαι. Αλλά θέλω και το θέλω μου είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε λαβύρινθο του μυαλού μου. Περπατάς δίπλα μου, και αναρωτιέμαι άραγε έχεις καταλάβει κάτι, έστω και απειροελάχιστο από όλα αυτά που αισθάνομαι; Αν δεν έχεις κάτι να πείς μην μιλήσεις καλύτερα. Θόρυβος οι λέξεις σε τέτοιες στιγμές. Προτιμώ να ανακαλύψω πως το μίτο που κρατώ θα με οδηγήσει σε σένα, χωρίς συμβουλές, χωρίς παραινέσεις, απλά, ελεύθερα και γι’αυτό αληθινά. Θα περιμένω. Θα φανείς;