Άραγε τι αξίζει πιο πολύ; Η ειρήνη ή αγωνία της ψυχής μας;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ότι και να συμβαίνει τους θέλεις μες την ζωή σου. Φυσικά είναι απαραίτητο να το θέλουν και οι ίδιοι και ναι τελικά πάντα αυτό το 'θέλω' είναι που κάνει την διαφορά. Όχι το εγωιστικό, ούτε του ναρκισσισμού, το άλλο της καθαρής καρδιάς, της φλεγόμενης ψυχής. Ίσως να είναι προτιμώτερο να αφήνουμε τα πράγματα ρευστά, σαν το ποτάμι που βρίσκει από μόνο του την θάλασσα. Γεμίζει το κεφάλι μας από ένα σωρό θεωρίες ανούσιες και καταλήγουμε να μην ξέρουμε τι πιστεύουμε.
Από πάντα είχα μια απέχθεια στους αναποφάσιστους ανθρώπους.
Μπορώ ευκολότερα να δεχθώ την αλλαγή των 'θέλω' μας παρά την έλλειψη οποιασδήποτε απόφασης. Για μένα το αποφασίζω δηλώνει χαρακτήρα. Σωστό, λάθος - τι λέξεις κι αυτές, δεν έχει σημασία. Αποφασίζω και δικά μου τα σωστά μου, δικά μου και τα λάθη μου. Το ξέρω καλά πως οι γεμάτες ψυχές μπορούν και αγαπούν ολοκληρωτικά γιατί έχουν μάθει να μην κλέβουν στο ζύγι.
Και είναι σε αυτό το 'αποφασίζω' που κρύβεται όλη η διαφορά γιατί έτσι αναλαμβάνεις την ευθύνη. Εξ'ολοκλήρου και όχι σπασμωδικά. Πονάω αλλά δεν έχω άλλον να κατηγορήσω, έπαιξα κι εγώ. Έτσι είναι το παιχνίδι, γλυκιά η νίκη, πικρή η ήττα, ωραία η προσπάθεια. Λατρεύω τους ανθρώπους που προσπαθούν, που δεν σταματούν ποτέ και που επιλέγουν τον άλλον, τον δύσκολο δρόμο που σου εγγυάται όμως ένα πλουσιότερο ταξίδι. Θέλει κότσια η ευτυχία (και συμφωνώ με την αγαπημένη μου Ομηρόλη πως) είναι αρχόντισσα, κυρά, δεν έρχεται όποτε την καλείς αλλά όποτε θελήσει!
Υποκλίνομαι στο πάθος, ταπεινά και με ευγνωμοσύνη γιατί κάνει την ανθρώπινη ψυχή μου να μοιάζει θεϊκή. Μου χαρίζει στους ώμους δυο φτερά και με ταξιδεύει στα αστέρια, σε γαλαξίες διαφορετικούς. Είναι όμορφες οι καταστάσεις που σε ξεπερνάνε, που σε πάνε παραπέρα. Και είμαι πλέον πεπεισμένη πως η ειρήνη της ψυχής μας αξίζει μόνο όταν έρχεται ως αποτέλεσμα της ικανοποιημένης αγωνίας μας.-