Με έχει πιάσει ένα πράγμα που καθόλου δεν μου αρέσει.. Δεν νιώθω τίποτα, ή καλύτερα χάος και κενό και μετά ξανά χάος και πάλι κενό. Κι όμως η ελπίδα μένει εκεί, τσακισμένη, λαβωμένη, έχει όμως πάντα τα φτερά και ναι είναι ευχή να έχεις φτερά κι ας ταλαιπωρείσαι. Πανικός. Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν οι περισσότεροι γύρω σου αναφορικά με τις σχέσεις, σου μιλούν για συμβιβασμούς. Και θεωρούν ότι είναι και σωστό. Παραιτούνται. Και στο προτείνουν και εσένα. Δεν θέλω. Γιατί για μένα στον δρόμο της καρδιάς δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, φυσικά και κάνω, άπειρους αλλά δεν στους χτυπάω γιατί επιλέγω τον άνθρωπο με όλα του όχι μερικώς, τον έρωτα όχι την σχέση σαν θεσμό, σαν αντίδοτο στην μοναξιά μου, τον γάμο και την οικογένεια σαν αποτέλεσμα κι όχι σαν αυτοσκοπό, τότε και μόνο γουστάρω. Δεν πιστεύω στον όρο θυσία, θές και κάνεις. Και καλό είναι να θές πολύ γιατί τότε κάνεις καλύτερα. Τα πάντα. Κι αν δεν θές καλύτερα να μην κάνεις γιατί τότε σχεδιάζεις αλυσίδες και τις δικές σου αλλά και τις δικές μου και θα πνιγείς. Το ίδιο κι εγώ. Τα αισθήματα για να είναι αληθινά οφείλουν να είναι και ελεύθερα. Δεν μπορώ τις μιζέριες της ψυχής, ποτέ μου δεν τις ήθελα. Τυχεροί όσοι είναι ερωτευμένοι. Δυσκολεύει άραγε μεγαλώνοντας ο συντονισμός με την ψυχή μας; Κι αν ξεκινήσουμε μια σχέση αφαιρώντας της την μαγεία του Έρωτα δεν θα είναι σαν Άνοιξη χωρίς λουλούδια; Αυτό το 'κλίκ' είναι που κάνει στα πάντα την διαφορά, που σε πάει στα Ουράνια όταν υπάρχει όταν το ζείς και σε ρίχνει στον Καιάδα κάθε φορά που το απαρνιέσαι, που το ψάχνεις εναγωνίως και δεν το συναντάς. Που σε κάνει ευγνώμων που είσαι ζωντανός ακόμα κι αν σκοντάψεις τελικά. Που στα δύσκολα την όποια κάποια στιγμή έρθουν το θυμάσαι και τα ξεπερνάς, διαφορετικά είσαι ήδη με το ένα πόδι έξω και αναλόγως την περίπτωση και κυρίως τα κότσια ή βγάζεις και το άλλο ή μένεις και συνεχίζεις κουτσός. Άσε λοιπόν τις συμβουλές γιατί δεν με πείθεις. Με ξέρω καλά. Και μπορεί να βιώνω περιόδους συναισθηματικής μοναξιάς αλλά θέλω την αλήθεια από το ψέμα, τους γκρεμούς και τους καθαρούς ουρανούς, τα ανεμοδαρμένα ύψη. Γι'αυτό σου λέω, μην μου ζητάς να βολευτώ σε μια σχεσούλα, μπορώ αλλά δεν θέλω...
Ακούω, παρατηρώ, συμμετέχω, κουβεντιάζω... Κι απογοητεύομαι! Πάντα μ' άρεσε να μαθαίνω τις άλλες σκέψεις πλην των δικών μου. Πως είναι δυνατόν ν' ακούω σκέψεις, γνώμες, συμβουλές, από όποια ηλικία, που καταρρίπτουν τα ιδανικά μου;! Όχι τα ιδανικά που με διδάξαν αλλά τα ιδανικά τα οποία δημιούργησα εγώ και με τα οποία αποφάσισα να πορευτώ και να μεγάλωσω! Μετά την υγεία, το πιο σημαντικό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις με διαφορά από όλα τα υπόλοιπα. Στις ερωτικές σχέσεις το ιδανικό μου είναι η αγάπη, ο έρωτας. Σήμερα, στην πλέον εποχή της ελεύθερης βούλησης, πως είναι δυνατόν ν' ακούω "θέλω να βρω έναν πλούσιο", "δεν χρειάζεται να έχεις οικονομική ανεξαρτησία, βρες έναν λεφτά, μην είσαι χαζή", "στην απιστία κάνεις τα στραβά μάτια γιατί είναι άντρας", "να κάνεις τον βλάκα αν κακοπερνάς μη μείνεις μόνη", "να είσαι καλή νοικοκυρά, να μην κουράζεται ο άντρας, η κολόνα του σπιτιού", "να τρώω και μια σφλιάρα και? μάλλον το αξίζω", "τσακωνόμαστε και σηκώνεται, φεύγει και ξέρει ότι μ' ενοχλεί", "δε μιλάει, δεν κάθεται να το λύσουμε και...", "με πνίγει η ζήλεια του αλλά από το να είμαι μόνη", "κάνε συμβιβασμούς, συμβιβασμούς, συμβιβασμούς!" Συμβιβασμούς! Τι συμβιβασμούς όμως! Πιστεύω στην αγάπη, πιστεύω στον έρωτα! Αν πονάει η συναισθηματική μοναξιά; Τσουρουφλίζει! Αλλά η συναισθηματική μοναξιά υπάρχει και σε μια ερωτική σχέση όταν επιλέγω να είμαι μαζί του για να μην είμαι τυπικά μόνη μου. Κι εκεί είναι πιο βαριά η συναισθηματική μοναξιά, πνίγομαι. Θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου που ν' αγαπιόμαστε, που να μου κάνει αυτό το πολυπόθητο κλικ. Έναν άνθρωπο να με αγαπάει και να τον αγαπώ με τα όλα μας και να αισθανόμαστε α π ό λ υ τ α άνετα πάντα, πάντοτε κι οπουδήποτε, όποτεδήποτε... Να αισθανόμαστε υπολογίσιμοι ο ένας από τον άλλον. Και σ' αυτό συμβιβασμοί δεν χωρούν. Μ' αρέσει ο έρωτας γιατί στον έρωτα νιώθεις το Απόλυτο, απόλυτα συναισθήματα, απόλυτη ευτυχία ή θλίψη! Γιατί η Αγάπη κι ο Έρωτας είναι η συντροφιά, η οποία ομορφαίνει την σκέψη, το νου, την ψυχή, αλλάζει τα πάντα κι αναγεννά τα μέσα μας και τα έξω μας, μια ευτυχία πρωτόγνωρη που όμοια της καμιά άλλη συντροφιά (εξαιρείται η μητρότητα που δεν γνωρίζω) αν δεν έχεις συντροφέψει μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μ' αρέσει" λοιπόν "αυτό το επίμονο του ανθρώπου λέω, τ' αλίμονο" που θέλει κότσια ν' αποφασίζεις να ζεις με τα ιδανικά σου κι αυτό μας κάνει αυτούσιους α ν θ ρ ώ π ο υ ς. Συμφωνώ μαζί σου Λένα.
einai wraio na gnwrizeis pws uparxoun sunodoiporoi!! se euxaristw!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήpragmatika kai mono gia thn teleftaia protash...... respect..
ΑπάντησηΔιαγραφή