Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Δύσκολο που είναι...



Θέλω να γράψω για τόσα πράγματα, διαφορετικά αλλά και παράλληλα όμοια μεταξύ τους που μπερδεύομαι και εγώ η ίδια. Σε αυτό μόνο γιατί τα υπόλοιπα τα έχω ξεκάθαρα στο κεφάλι μου. Για μένα το θέμα'φιλία' είχε πάντα πολύ σοβαρή έννοια και βαθιά ρομαντική. Λέγοντας ρομαντική εννοώ αυτό που αντιπροσωπεύει με μία λέξη ολόκληρη την φράση 'μένω πιστός στα όνειρά μου, στα λόγια μου, στις ιδέες μου ακόμα κι αν χρειαστεί να χάσω την ζωή μου για αυτά'. Ψιλά γράμματα στην ηλεκτρονική εποχή μας, αν και ακόμα και τα πλήκτρα για να λειτουργήσουν, θέλουν ένα χέρι να τα αγγίζει. Τέλοσπαντων, τερμάτισε μέσα μου (και συνεπώς και γενικά)μια φιλία ή έτσι νόμιζα αλλά δεν θα της κάνω το χατίρι να αναφερθώ σε αυτήν γιατί απλά δεν αξίζει τον κόπο. Αντιθέτως, θα αναφερθώ στα άτομα που έχω την τύχη να αποκαλώ συνοδοιπόρους μου στο ταξίδι της ζωής, στις φίλες και φίλους μου που με αφορμή αυτό το γεγονός με πλημμύρισαν με - και μου απέδειξαν για ακόμα μια φορά - την αγάπη τους και την υποστήριξή τους! Σε εκείνα τα πρόσωπα που υπάρχουν δίπλα μου οικειοθελώς, όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς, όχι γιατί αποσκοπούν σε κάτι, όχι γιατί φοβούνται την μοναξιά τους αλλά από καθαρή επιλογή. Εννοείται και στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί ένιωσα προδωμένη, ότι έπεσα έξω και ότι όσο και να επιμένεις ότι κάποιος έχει καλή ψυχή αν δεν θέλει ο ίδιος, δεν έχει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό που λες να το εννοείς κιόλας; Πώς γίνεται άλλα να λες και άλλα να κάνεις; Και κυρίως πως γίνεται απλά να αδιαφορείς; Τείνω να πιστεύω ότι η αδιαφορία είναι το χειρότερο συναίσθημα, ένας πάγος που δεν λιώνει με τίποτα ή που και να λιώσει απλά θα εξατμιστεί άρα στο τίποτα γυρνάμε. Γι'αυτό σου λέω, υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο, τον χρόνο, την αγάπη σου, το ενδιαφέρον σου και με αυτούς θέλω να ασχολούμαι και για αυτούς θέλω να γράφω. Σας ευχαριστώ Δάφνη, Ματίνα, Γιώργο, Ιωάννα, Jovi, Άντα, Ελίνα και κάποιους ακόμα. Ούτως ή άλλως το γνωρίζετε.
Και πόσο ηδονικό και συνάμα άχρηστο μου είναι εκείνο το κατόπιν εορτής 'Τελικά, δίκιο είχες'. Φυσικά και κάνω κι εγώ λάθη, φυσικά και συγχωρώ αλλά κάποια στιγμή όταν φτάνεις σε σημείο οι συγγνώμες να είναι ο βασικός διάλογος και τα 'είχες δίκιο' να κερδίζουν τις 'καλημέρες' τότε ναι έχει έρθει ο καιρός να πείς 'Καληνύχτα!'.-

υγ. Το τραγούδι που συνοδεύει την ανάρτηση είναι πολύ πολύ αγαπημένο μου και σκιαγραφεί και χαρακτήρα με Χ κεφαλαίο! Θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στην 'δεν έκανα ταξίδια μακρυνά' με την ευχή να κάνει πολλά, αληθινά και σύντομα και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει...

5 σχόλια:

  1. Δύσκολο που είναι μ’ όλο σου το είναι να το συνοδεύεις το αληθινό..


    efxaristw gia thn afierwsh mesa apo thn kardia mou.. afth pou ta3idepse kai mou ftanei.. ta ypoloipa prive.. <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο μπορώ να σε νιώσω... Και πόσο λάθος είναι η στάμπα που βάζουν στον όρο "Ρομαντισμό", μια τεράστια λέξη-αρχή ζωής που εμείς συμμεριζόμαστε με όλο μας το είναι... Και που οι άλλοι νομίζουν ότι ο ρομαντισμός σημαίνει αποκλειστικά και μόνο μια φεγγαράδα με το αμόρε αγκαλιά να σου απαγέλλει στιχάκια...
    Κι εγώ σε μια παρόμοια φάση βρίσκομαι... Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου, όταν πριν από τρία χρόνια μια γυναίκα μου είπε ότι βρίσκομαι σε κόμβο, σ' έναν κόμβο ζωής κι ότι θα φύγουν άνθρωποι από κοντά μου και θα έρθουν άλλοι που με νοιάζονται πραγματικά. Και το αμφισβήτησα, σχεδόν το χλεύαζα... Γιατί θωρούσα ότι οι επιλογές μου ήταν σωστές και δε θα με διέψευδαν ποτέ... Μα έκανα λάθος... To πάλαι ποτέ αλάνθαστο ένστικτο μου. Και δυστυχώς αναρωτιέσαι αν τόσα χρόνια αναμνήσεων κι εμπιστοσύνης που μετριώνται πάνω από δέκα κι είναι πολλά, ήταν ένα ψέμα... Ήταν; Πάντως το ξεκαθάρισμα έγινε και τόσο τρανταχτά. Ή μάλλον ξεσκαρτάρισμα;
    Πως είναι δυνατόν να μην σε αγγίζει; Όσο κι αν υποκρίνεσαι την άνετη, εμένα με πείραξε, πληγώθηκα, προδώθηκα, πόνεσα και νευρίασα... Μα μέσα από αυτό κατάλαβα πως είναι 1000 φορές καλύτερο να μετράς τους φίλους σου σ' αυτό το "οικειοθελώς" που γράφεις παρά από υποχρέωση... Κάπου τότε σχεδόν έπαψα να πιστεύω στις σχέσεις τις ανθρώπινες μα ευτυχώς για λίγο γιατί τούτοι άνθρωποι δεν το αξίζουν. Αξίζουν εκείνοι που θα τους ακούσεις να σου λένε "για πες μου για σένα" και να σε κοιτάν μες στα μάτια, ν' ακούς το ενδιαφέρον στην χροιά της φωνής τους, το καταλαβαίνεις ακόμα και διαδικτυακά κι ας αργείς...
    Πιστεύω στο καλό και στο κακό και στο ρητό που λέει ότι ό,τι αξίζεις παίρνεις... Στην Θεία Δίκη. Κι αυτό με κράτησε. Ποτέ δεν έκανα κακό σε κάποιον, ούτε υπέθαλψα κανέναν κι αυτό με κράτησε στην πίστη μου στις ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις... Ας είναι λιγότεροι και αληθινοί φίλοι παρά 1000 γνωστοί και ψεύτικοι φίλοι και παρέες...
    Jey

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο μπορώ να σε νιώσω...
    Μια τεράστια λέξη-αρχή ζωής ο Ρομαντισμός που εμείς συμμεριζόμαστε με όλο μας το είναι, όταν οι άλλοι εκνευριστικά το υποβιβάζουν στη μικρότητα της εξήγησης μιας βραδιάς υπό φεγγαράδα με το αμόρε να σου απαγέλλει ποιήματα...
    Σε νιώθω διότι κι εγώ σε μια τέτοια φάση βρίσκομαι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου, όταν μια γυναίκα πριν από τρία χρόνια μου είπε ότι βρίσκομαι σ' ένα σταυροδρόμι ζωής, έναν σημαντικό κόμβο ζωής στον οποίο θα φύγουν άνθρωποι από την ζωή μου και θα έρθουν καινούριοι. Δεν την πίστεψα και η αμφιβολία ήταν τόσο έντονη στην κουβέντα μας, μα όσο κι αν το αμφισβητούσα είχε δίκιο.
    Άνθρωποι που εγώ αγαπούσα και τους θεωρούσα δικούς μου έφυγαν κι έδειξαν σε μια δύσκολη στιγμή ότι δε με νοιάστηκαν. Και βρέθηκα να μετρώ χρόνια αναμνήσεων κι άπειρης εμπιστοσύνης, κι είναι δέκα; περισσότερα; πολλά πάντως! Αυτά τα χρόνια υπήρξαν; Κι αν υπήρξαν ήταν μονόπλευρα; Ή ένα ψέμα που άργησα να το καταλάβω; Εδώ κι έναν χρόνο συμβαίνει αυτό. Ναι έφυγαν κι ήρθαν καινούριοι που αμέσως βλέπεις την διαφορά ότι σε νοιάζονται. Σχεδόν έχασα την πίστη μου στις ανθρώπινες σχέσεις πριν από έναν χρόνο. Μα πιστεύω ακράδαντα στην Θεία Δίκη με την έννοια του "ό,τι αξίζεις το παίρνεις στον χρόνο" κι έτσι πίστευα και πιστεύω ότι μην έχοντας κάνει κακό σε κανέναν και χωρίς ποτέ να έχω υποθάλψει τον οποιοδήποτε όπως έχουν κάνει σε μένα, αυτό μου δίνει δύναμη. Διότι πιστεύω στο καλό και στο κακό, κι όσο κι αν δεν κατανοώ το κακό, υπάρχει έξω και πολύ μάλιστα. Γιατί μέσα μου κυριαρχεί η αγάπη και το καλό και σε αυτό μεγάλωσα και υπάρχω. Αν κάποιος δεν τα έχει, απλά τον αφήνω απέξω από την ζωή μου. Πόνεσα, πληγώθηκα, ένιωσα κι εγώ την προδοσία και θυμό, νευρίασα ναι και μάλιστα πολύ κι ας υποκρινόμουν την άνετη. Τα άφησα πίσω μου για τους αληθινούς φίλους που υπάρχουν. Σ' αυτούς που υπάρχουν με το "οικειοθελώς" που γράφεις κι όχι με την υποχρέωση... Σε αυτούς που σε κοιτάν στα μάτια και σου λεν "πες μου για σένα, τι κάνεις" και δεν ρωτούν για το θεαθείναι... Και το καταλαβαίνεις τετ-α-τετ, τηλεφωνικά και διαδικτυακά... Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, άλλωστε οι φιλίες δε μετριώνται από τα λάθη αλλά από τις παρουσίες όταν τους έχεις ανάγκη. Κι η ανάγκη δεν είναι μόνο η στεναχώρια αλλά και σε απλά πραγματα, όπως πχ να μοιραστείς τη χαρά μιας μετακόμισης... Το ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους είναι λίγο...
    Πλεόν έχω κρατήσει αυτό που μου είπε κάποτε αυτή η γυναίκα "κράτησε μέσα στην ζωή σου όποιον και ότι σου προκαλεί θετική ενέργεια. Ό,τι σου προκαλεί αρητική αύρα κλείδωε το απέξω"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 'ταξίδεψε η καρδιά' παρακαλώ, πολλά πολλά φιλιά και Jey σε ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη, τον σχολιασμό και το κουράγιο και χαίρομαι που υπάρχουν ομοιδεάτες, ελπίζω να τα ξαναπούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. α! και Jey πόσο συμφωνώ με την φράση σου: 'οι φιλίες δε μετριώνται από τα λάθη αλλά από τις παρουσίες όταν τους έχεις ανάγκη.' είναι τόσο περιεκτική και συνάμα αληθινή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή