Άραγε τι αξίζει πιο πολύ; Η ειρήνη ή αγωνία της ψυχής μας;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ότι και να συμβαίνει τους θέλεις μες την ζωή σου. Φυσικά είναι απαραίτητο να το θέλουν και οι ίδιοι και ναι τελικά πάντα αυτό το 'θέλω' είναι που κάνει την διαφορά. Όχι το εγωιστικό, ούτε του ναρκισσισμού, το άλλο της καθαρής καρδιάς, της φλεγόμενης ψυχής. Ίσως να είναι προτιμώτερο να αφήνουμε τα πράγματα ρευστά, σαν το ποτάμι που βρίσκει από μόνο του την θάλασσα. Γεμίζει το κεφάλι μας από ένα σωρό θεωρίες ανούσιες και καταλήγουμε να μην ξέρουμε τι πιστεύουμε.
Από πάντα είχα μια απέχθεια στους αναποφάσιστους ανθρώπους.
Μπορώ ευκολότερα να δεχθώ την αλλαγή των 'θέλω' μας παρά την έλλειψη οποιασδήποτε απόφασης. Για μένα το αποφασίζω δηλώνει χαρακτήρα. Σωστό, λάθος - τι λέξεις κι αυτές, δεν έχει σημασία. Αποφασίζω και δικά μου τα σωστά μου, δικά μου και τα λάθη μου. Το ξέρω καλά πως οι γεμάτες ψυχές μπορούν και αγαπούν ολοκληρωτικά γιατί έχουν μάθει να μην κλέβουν στο ζύγι.
Και είναι σε αυτό το 'αποφασίζω' που κρύβεται όλη η διαφορά γιατί έτσι αναλαμβάνεις την ευθύνη. Εξ'ολοκλήρου και όχι σπασμωδικά. Πονάω αλλά δεν έχω άλλον να κατηγορήσω, έπαιξα κι εγώ. Έτσι είναι το παιχνίδι, γλυκιά η νίκη, πικρή η ήττα, ωραία η προσπάθεια. Λατρεύω τους ανθρώπους που προσπαθούν, που δεν σταματούν ποτέ και που επιλέγουν τον άλλον, τον δύσκολο δρόμο που σου εγγυάται όμως ένα πλουσιότερο ταξίδι. Θέλει κότσια η ευτυχία (και συμφωνώ με την αγαπημένη μου Ομηρόλη πως) είναι αρχόντισσα, κυρά, δεν έρχεται όποτε την καλείς αλλά όποτε θελήσει!
Υποκλίνομαι στο πάθος, ταπεινά και με ευγνωμοσύνη γιατί κάνει την ανθρώπινη ψυχή μου να μοιάζει θεϊκή. Μου χαρίζει στους ώμους δυο φτερά και με ταξιδεύει στα αστέρια, σε γαλαξίες διαφορετικούς. Είναι όμορφες οι καταστάσεις που σε ξεπερνάνε, που σε πάνε παραπέρα. Και είμαι πλέον πεπεισμένη πως η ειρήνη της ψυχής μας αξίζει μόνο όταν έρχεται ως αποτέλεσμα της ικανοποιημένης αγωνίας μας.-

Δύσκολο που είναι...

Θέλω να γράψω για τόσα πράγματα, διαφορετικά αλλά και παράλληλα όμοια μεταξύ τους που μπερδεύομαι και εγώ η ίδια. Σε αυτό μόνο γιατί τα υπόλοιπα τα έχω ξεκάθαρα στο κεφάλι μου. Για μένα το θέμα'φιλία' είχε πάντα πολύ σοβαρή έννοια και βαθιά ρομαντική. Λέγοντας ρομαντική εννοώ αυτό που αντιπροσωπεύει με μία λέξη ολόκληρη την φράση 'μένω πιστός στα όνειρά μου, στα λόγια μου, στις ιδέες μου ακόμα κι αν χρειαστεί να χάσω την ζωή μου για αυτά'. Ψιλά γράμματα στην ηλεκτρονική εποχή μας, αν και ακόμα και τα πλήκτρα για να λειτουργήσουν, θέλουν ένα χέρι να τα αγγίζει. Τέλοσπαντων, τερμάτισε μέσα μου (και συνεπώς και γενικά)μια φιλία ή έτσι νόμιζα αλλά δεν θα της κάνω το χατίρι να αναφερθώ σε αυτήν γιατί απλά δεν αξίζει τον κόπο. Αντιθέτως, θα αναφερθώ στα άτομα που έχω την τύχη να αποκαλώ συνοδοιπόρους μου στο ταξίδι της ζωής, στις φίλες και φίλους μου που με αφορμή αυτό το γεγονός με πλημμύρισαν με - και μου απέδειξαν για ακόμα μια φορά - την αγάπη τους και την υποστήριξή τους! Σε εκείνα τα πρόσωπα που υπάρχουν δίπλα μου οικειοθελώς, όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς, όχι γιατί αποσκοπούν σε κάτι, όχι γιατί φοβούνται την μοναξιά τους αλλά από καθαρή επιλογή. Εννοείται και στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί ένιωσα προδωμένη, ότι έπεσα έξω και ότι όσο και να επιμένεις ότι κάποιος έχει καλή ψυχή αν δεν θέλει ο ίδιος, δεν έχει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό που λες να το εννοείς κιόλας; Πώς γίνεται άλλα να λες και άλλα να κάνεις; Και κυρίως πως γίνεται απλά να αδιαφορείς; Τείνω να πιστεύω ότι η αδιαφορία είναι το χειρότερο συναίσθημα, ένας πάγος που δεν λιώνει με τίποτα ή που και να λιώσει απλά θα εξατμιστεί άρα στο τίποτα γυρνάμε. Γι'αυτό σου λέω, υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο, τον χρόνο, την αγάπη σου, το ενδιαφέρον σου και με αυτούς θέλω να ασχολούμαι και για αυτούς θέλω να γράφω. Σας ευχαριστώ Δάφνη, Ματίνα, Γιώργο, Ιωάννα, Jovi, Άντα, Ελίνα και κάποιους ακόμα. Ούτως ή άλλως το γνωρίζετε.
Και πόσο ηδονικό και συνάμα άχρηστο μου είναι εκείνο το κατόπιν εορτής 'Τελικά, δίκιο είχες'. Φυσικά και κάνω κι εγώ λάθη, φυσικά και συγχωρώ αλλά κάποια στιγμή όταν φτάνεις σε σημείο οι συγγνώμες να είναι ο βασικός διάλογος και τα 'είχες δίκιο' να κερδίζουν τις 'καλημέρες' τότε ναι έχει έρθει ο καιρός να πείς 'Καληνύχτα!'.-

υγ. Το τραγούδι που συνοδεύει την ανάρτηση είναι πολύ πολύ αγαπημένο μου και σκιαγραφεί και χαρακτήρα με Χ κεφαλαίο! Θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στην 'δεν έκανα ταξίδια μακρυνά' με την ευχή να κάνει πολλά, αληθινά και σύντομα και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει...

Φτού ξελευθερία!!

Ένας χρόνος! Πάει ακριβώς ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς εσένα στην ζωή μου. Περίεργο αλλά ... δεν νιώθω τίποτα. Σαν να υπήρξαμε μαζί πριν πολλά πολλά χρόνια. Σαν όνειρο.. και το προλάβαμε πριν γίνει εφιάλτης. Κάθε μέρα σε σκέφτομαι, άλλοτε πολύ άλλοτε λιγότερο. Πάντα όμως. Υπέφερα πολύ στις γιορτές και ίσως να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως το σώμα δεν ξεχνάει, τα κύτταρα.. τότε ήμασταν στα καλύτερα μας και ίσως η απουσία σου ένα χρόνο μετά να ήταν δύσκολη. Ναί ξέρω, μου τα είχες πεί, εγώ το αποφάσισα, εγώ σου έδειξα την πόρτα, δεν είχες όμως τίποτα να μου αντιπροτείνεις και με την πραγματικότητά σου δεν είχα λόγο να τα βάλλω, αν αποφάσιζες εσύ ναι, στο είπα ήθελα να είμαι μαζί σου. Δεν μετάνιωσα για τίποτα.. από το πρώτο γειά ως το τελευταίο αντίο. Για μένα ήσουν σημαντικός και παραμένεις πάντα τέτοιος. Δεν συναντάς κάθε μέρα ανθρώπους που ξεκουνάν την ψυχή σου και την ταράζουν συθέμελα.. Αναρωτήθηκα αν άραγε το θυμάσαι πως σαν σήμερα πέρυσι ήταν η τελευταία μας φορά και χαμογέλασα όταν παίζοντας με το καπάκι της Κόκα Κόλας μου βγήκε το αρχικό σου... Παιδικό; Μπορεί αλλά 14 χρόνια είναι αυτά που μας χωρίζουν και μακάρι να ήταν μόνο αυτά. Ο κύκλος έκλεισε σωστά, σχεδόν κινηματογραφικά..ούτε καν το φανταζόμασταν τι εξέλιξη θα είχε εκείνη η Πέμπτη, όμως εκείνη την μέρα, εσύ που πίστευα πως θα είσαι πάντα παρών ότι και να συμβαίνει, πάνω από οποιαδήποτε κατάσταση ακόμα και έτσι μου φάνηκες τόσο λάθος και δεν ξαναέγινες ποτέ σωστός. Καλύτερα χώρια παρά μαζί με προυποθέσεις.
Γι'αυτό νιώθω καλά τώρα, ζορίστηκα και αλλάξανε πολλά αλλά νιώθω ξαλαφρωμένη, καινούργια, έκλεισε επιτέλους η πληγή! Δεν γίνεται να μην σε αγαπάω, προσπάθησα αλλά είμαι πιο ήρεμη τώρα που το αποδέχθηκα. Δεν θέλω κιόλας να μην, είσαι από τα πιο έντονα κομμάτια της ζωής μου. Ευτυχώς δεν σε συναντώ, κοιτάω πάντα στα μέρη τα 'δικά μας' αλλά δεν σε συναντώ. Την φοβάμαι αυτήν την συνάντηση, εγώ που σε ότι αφορούσε 'εμάς' δεν φοβήθηκα ποτέ τίποτα και κανέναν. Όχι, όχι, τουλάχιστον όχι ακόμα γιατί μπορεί ένα βλέμμα σου να μου γκρεμίσει ότι χτίζω ένα χρόνο τώρα..