Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Μαγική κι Ονειρεμένη!



Πέρασα εκπληκτικά! Πρώτη φορά επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη, ένας προορισμός μαγικός και ονειρεμένος. Εκπληκτική η Αγ. Σοφιά, η συγκίνηση δε,την έκανε στα μάτια μου να μοιάζει ομορφότερη. Η αλήθεια είναι πως την έχουνε λίγο εγκαταλελειμμένη, όμως το εσωτερικό με το ψηφιδωτό στον ψηλότερο τρούλο της Παναγίας με τον Χριστούλη στην αγκαλιά της είναι μαγευτικό καθώς επίσης και όλα τα υπόλοιπα ψηφιδωτά, με τα ελληνικά γράμματα επάνω. Και δεν μπορεί παρά να σου περάσει από το μυαλό πως ότι κι αν γίνεται η ιστορία μένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
Χιόνι πολύ. Λάτρεψα πολύ και τις αγορές της, ένα μεγάλο πολύχρωμο παζάρι με λογιών λογιών πράγματα,αναμνηστικά,γυαλικά,χαλιά αλλά και πολύχρωμα μπαχάρια,λουκούμια και μυρωδάτα τσάι με γεύσεις ροδιού και μήλου. Η προσέγγιση των πωλητών, η γενικότερη φιλοξενία, οι μυρωδιές και τα χρώματα σε ταξιδεύουν και σου δημιουργούν μία αίσθηση σαν να περπατάς σε παραμύθι. Στην Κωνσταντινούπολη γιορτάσαμε και τα γενέθλια του καλύτερου μου φίλου, βρέθηκα σε μια πολύ όμορφη παρέα, από αυτές τις ελπιδοφόρες που χαίρεσαι πραγματικά να γνωρίζεις και που σου αναζωπυρώνουν την διάθεση και την ελπίδα για πραγματική επικοινωνία. Ήταν πανέμορφα και αυτό το ταξίδι ήταν καταλυτικό για την διάθεσή μου που άρχισε δειλά δειλά να γίνεται ρόζ και εύχομαι να καταλήξει κόκκινη πάλι! Το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω εχθές αλλά λόγω υποχρεώσεων το ολοκληρώνω σήμερα και χαίρομαι που νιώθω ακόμα χαρούμενη. Γιατί είμαι καλά, εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, γιατί πέρασα υπέροχα, γιατί το να ταξιδεύω για μένα ισοδυναμεί με την ίδια την Ζωή, γιατί η ελπίδα μου και η πίστη μου ευτυχώς δεν εξαντλούνται εύκολα και κυρίως γιατί σε σκέφτηκα λιγότερο από άλλοτε....

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Ουράνιο τόξο



Βροχή σήμερα και κρύο, κρύο πολύ. Όχι δεν μου λείπεις, σε σκέφτομαι συχνά αλλά δεν μου λείπεις, βουρκώνω αλλά δεν μου λείπεις, νοσταλγώ τις στιγμές μας αλλά ... δεν μου λείπεις. Τίποτα από όσα κάναμε μαζί δεν είναι το ίδιο όταν τα κάνω μόνη μου αλλά όχι δεν μου λείπεις. Μια ερωτική αγκαλιά που να με χωράει ολόκληρη αυτό μου λείπει. Το αφελές χαμόγελο που έχεις όταν νιώθεις πεταλούδες στην καρδιά, η αστείρευτη αντοχή, η ανάταση ψυχής.. Ένας άνθρωπος για μένα, που να πάμε μαζί παρακάτω, βαρέθηκα το εδώ και τώρα που δεν χωράει τα όνειρα, βαρέθηκα κι αυτό το μούδιασμα στο στέρνο, βαρύ σαν τον ουρανό πριν την καταιγίδα. Η Σελήνη είναι όμορφη έτσι κι αλλιώς, όταν την χαζεύεις όμως μέσα σε αγαπημένα χέρια γίνεται ομορφότερη.Που είναι αυτό το βλέμμα που θα σμίγει στο δικό μου; Δεν είναι απελπισία, ούτε παράκληση, ούτε καν ανάγκη. Δεν θέλω να αδειάσω τον εαυτό μου πάνω σου, όχι θέλω να πάμε μαζί παρακάτω, πλάι πλάι. Να 'ρθεις καινούργιος σαν γυαλιστερό σκαρπίνι, να ανακαλυφθούμε απ΄την αρχή, σιγά σιγά και γρήγορα, τρυφερά και έντονα, δειλά και πονηρά συνάμα. Διανύω την περίοδο που μου φαίνονται όλοι τόσο μα τόσο χρησιμοποιημένοι, ξεχαρβαλωμένοι θαρρείς και παρ'όλ'αυτά ψάχνω διακαώς γι'αυτήν την χαραμάδα φωτός που βγαίνει από την ψυχή στο βλέμμα. Μπερδεμένα πράγματα και ταυτόχρονα τόσο ξεκάθαρα και απλά. Με μεγάλη προσμονή, λαχταρώ να περάσει η βροχή, να τα ξεπλήνει όλα και να εμφανιστεί στον ουρανό ένα πανέμορφο, ζωηρό, πολύχρωμο (και ας μου επιτραπεί ο εγωισμός) καταδικό μου ουράνιο τόξο! Από αυτά που τα κοιτάς και θαρρείς πως ολόκληρη η φύση σου γελά... Να χαρείς μην αργήσεις!

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

AVATAR 3D

Την λάτρεψα την ταινία! Μαγική, γεμάτη συναίσθημα, χρώμα και μουσική. Παρουσιάζει πολλά, θέλει να πεί περισσότερα. Δείχνει καθαρά πως όταν οι παλμοί της καθαρής καρδιάς συναντηθούν είναι απλά αδύνατο να μην υπερισχύσει ο έρωτας, η αγάπη, η Ζωή. Ναί, με απώλειες, δεν αντέχουν όλοι και επειδή θέλουν και δεν ξέρουν πως να τολμήσουν, επιτίθενται γιατί όπως ακριβώς λένε οι αρχαίοι μας : 'Το άρτιο, το άριστο, το ευγενές, είτε είναι άνθρωπος, αντικείμενο, έργο ή ιδέα, αναγνωρίζεται την πρώτη στιγμή απ' όλους, από τον πιο ειδικό, μέχρι τον πιο αδαή.-'Επειδή λοιπόν είσαι εγωιστής και αντί να το θέλεις, να το επιθυμείς και εσύ για σένα το απαιτείς, αφού δεν μπορείς να το έχεις το καταστρέφεις. Γιατί βαθειά μέσα σου γνωρίζεις, δεν μπορεί, πως ευτυχία είναι η γεμάτη καρδιά και οι καρδιές δεν γεμίζουν με σκουπίδια, δεν γεμίζουν με πίεση. Λιγοστοί αυτοί που τολμούν. Δείχνει πως αν η ψυχή σου είναι καθαρή και να λοξοδρομήσεις, ακόμα και να λερωθείς λίγο, θα επιστρέψεις, αλλαγμένος αλλά όχι αλλοιωμένος και προφανώς καλύτερος.
Αρκεί να ψάχνεις για Ιθάκες, να μην φοβάσαι τις φωτιές, τις εσωτερικές, αυτές που τόσο καλά σε μαθαίνουν να αγνοείς, να μην νιώθεις. Είναι σίγουρο πως θα βιώσεις μεγάλη μοναξιά επιλέγμενη όμως, πολύ μικρότερη από αυτήν που σου επιβάλλεται, που διαλέγεις να συμβιβαστείς γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Πώς είναι έτσι τα πράγματα; Ποιός τα έκανε έτσι και μαζί του πρέπει να συμφωνήσω; Και όσο σίγουρο είναι αυτό άλλο τόσο είναι πως αν κάνεις υπομονή αν δεν λυγίσεις τότε θα βρεθείς με ανθρώπους που δεν αφέθηκαν να ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι....

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Η ΕΞΩΓΗΙΝΗ

Υπάρχουν φορές που νιώθω πως έχω έρθει από άλλο πλανήτη. Όχι, δεν είμαι πράσινη, αν και επηρεάζομαι από την Πανσέληνο και τα μάτια μου λάμπουν στο σκοτάδι. Όλοι γνωρίζουν, όλοι ξέρουν να σου πουν, πώς να ... Πώς να μιλάς, πώς ν’αγαπάς πώς να αναπνέεις. Ε, λοιπόν εγώ δεν θέλω να μ’αγαπάς για κάτι που δεν είμαι ή που φαντάζεσαι. Δεν θέλω να μ’αγαπάς γι’αυτό που θέλουν να με φτιάξουν. Θέλω να μ’αγαπάς γι’αυτό που είμαι και γι’αυτό που προσπαθώ να γίνω. Θέλω να μ’αγαπάς ολόκληρη. Τ’ακούς; Ολόκληρη! Μπορείς; Με τα σωστά μου και τα λάθη μου, με τα τρελά όνειρα μου και τους κρυφούς ανόητους φόβους μου, με την ομορφιά μου αλλά και την ασχήμια μου.
Διαφορετικά η αγάπη σου είναι κάλπικη, επίπλαστη, φθηνή. Φοβάσαι; Δεν πειράζει, κι εγώ, αλλά επιμένω από επιλογή, από ελεύθερη βούληση, από μια παιδική περιέργεια να δω αν αξίζει τον κόπο, όχι το να είσαι διαφορετικός, το να είσαι αληθινός.

Την αντέχεις την αλήθεια μου και αλήθεια εγώ αντέχω την δική σου; Σε κοιτάω και δεν ξέρω τι να πώ. Αν και νιώθω πως καταλαβαίνεις. Τελικά πιο σημαντικό είναι να καταλαβαίνει ο άλλος την σιωπή σου. Στιγμές, στιγμές μαζί και μετά χάνεσαι και μένω να αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξαν, αν ήταν αληθινές ή απλά τις φαντάστηκα. Πόσο δύσκολο είναι να φέρεις κάποιον στην ζωή σου; Και να ξέρεις πως είναι εκεί, όχι με την σιγουριά της ρουτίνας ή την δέσμευση κάποιας υπογραφής αλλά με το χτύπο της καρδιάς. Οικειοθελώς. Σε ποιο σημείο αναλαμβάνει η μοίρα μας για εμάς; Και αλήθεια μπορεί να χαθεί κάτι απλά και μόνο από έναν λάθος χειρισμό; Είναι η καρδιά σαν μαυροπίνακας και τα αισθήματα σαν γραφή από κιμωλία; Τόσο εύκολα σβήνουν απλά με ένα πέρασμα σφουγγαριού; Και ποιο χέρι άκαρδο είναι αυτό που τολμάει να τα σβήσει όλα; Όπως κατάλαβες ψάχνω να βρώ τον τρόπο να τρυπώσω στην καρδιά σου, χωρίς να την πληγώσω.. και δεν με βοηθάς, δεν με βοηθάς καθόλου. Μπερδεύομαι. Αλλά θέλω και το θέλω μου είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε λαβύρινθο του μυαλού μου. Περπατάς δίπλα μου, και αναρωτιέμαι άραγε έχεις καταλάβει κάτι, έστω και απειροελάχιστο από όλα αυτά που αισθάνομαι; Αν δεν έχεις κάτι να πείς μην μιλήσεις καλύτερα. Θόρυβος οι λέξεις σε τέτοιες στιγμές. Προτιμώ να ανακαλύψω πως το μίτο που κρατώ θα με οδηγήσει σε σένα, χωρίς συμβουλές, χωρίς παραινέσεις, απλά, ελεύθερα και γι’αυτό αληθινά. Θα περιμένω. Θα φανείς;